தானே அறிந்திராத அல்லது தன்னைச் சுற்றி இருப்பவர்கள் எவருமே அறிந்திருக்காத அனுபவத்தைத் தான் கண்டடையும் வேளையில் கிடைக்கும் ஆனந்தமும் உற்சாகமும் ஒன்றாய் சேர்ந்து அடுத்தடுத்து காலடி எடுத்து வைக்கப் போதுமான தைரியத்தையும் தன்னம்பிக்கையையும் கொடுக்கும் என்பது பள்ளிப்பாடங்களிலோ அல்லது அதை அறிந்த எவருமே கற்றுக் கொடுக்காமல் இருந்தப்போதிலும் ரவி அன்றைய தினம் அதை அனுபவப் பூர்வமாய் உணர்ந்தான்.
வீட்டிலிருந்து பள்ளிக்கும் பள்ளியிலிருந்து வீட்டுக்கும் சென்று வந்துக் கொண்டிருந்த ரவியின் தினசரி வாழ்வில் ஒரு சிறு மாற்றமாய் அவன் சின்னத்தம்பியின் பெட்டிக் கடைக்குச் சென்ற பயணமும், அங்கே அவன் சந்தித்த பால்ராஜ், தங்கபாண்டியன், முத்துலிங்கம் என தன்னிலிருந்தும் வயதில் மூத்த மனிதர்களின் அறிமுகமும், அவர்கள் இவனிடம் காட்டிய நெருக்கமும் அவனுள் ஒரு ரசாயன மாற்றத்தைத் துவங்கிவிட்டிருந்தது. அதிலும் குறிப்பாக வைகுண்டமணியிடம் சண்டையைப் போட்டுவிட்டு வந்து கலங்கி நின்ற நேரத்தில் தங்கப்பாண்டியன் தன்னை மூத்தப்பா என்று அழைக்கச் சொன்னதும், ஒரே அடியில் நாலு பேரை அடித்துத் தூக்கிப் போட்டுவிடும் உடல் வலு கொண்ட முத்துலிங்கத்திடம் தன்னை எனக்கு என் பையன் வேற இவன் வேற இல்ல என்று அறிமுகப்படுத்தி வைத்ததும்,
போக, கத்தியின் வகைகளைப் பற்றியும் அதைக் கண்டறியும் முறைமைகளைப் பற்றியும் அன்றைய தினம் அவன் கற்றுக் கொண்டது, அவன் வயதையொத்த வேறு எந்தச் சிறுவனும் அறியாதது என்பதை நினைக்கையில் அந்த அனுபவ அறிவு அவனுக்குள் ஒரு மிதர்ப்பையும் கொண்டு வந்து சேர்த்திருந்தது.
தங்கப்பாண்டியனும் முத்துலிங்கமும் சின்னத்தம்பியின் கடையிலிருந்து சென்றப் பிறகாக, முதலில் கீழேக் கிடந்த குச்சியொன்றை எடுத்துத் தன்னுடைய ஆட்காட்டி விரலில் வைத்துத் தங்கப்பாண்டியன் முத்துலிங்கத்தின் கத்தியை வாங்கிச் சமநிலைப் பார்த்ததைப் போலச் சமநிலைப் பார்த்தான். ஆனால் வளைந்து நெளிந்திருந்த குச்சியோ தாறுமாறாய் நடனமாடியது. அதை உடைத்து எறிந்தான். பின்னர் கடையின் ஓரத்தில் வேண்டாமென ஒதுக்கி வைத்திருந்தப் பூசணிக்காயில் முத்துலிங்கமும் தங்கப்பாண்டியனும் அவரவர் கத்தியைச் சொறுகி உண்டாகியிருந்தக் கிழிசலை உற்றுப் பார்த்தான். முத்துலிங்கத்தின் கத்தி உண்டாக்கியிருந்த சுவடு, மேலே சற்றுத் தடிமனாகவும், கீழே சற்றுத் தேய்ந்தும் உருவாக்கியிருக்க, தங்கப்பாண்டியனின் கத்தி உண்டாக்கியிருந்த சுவட்டை ஆராய்ந்தான். சுவட்டின் நடுவில் மட்டும் சற்று தடினமாயிருக்க மேலும் கீழும் ஒரேயளவில் மெல்லிய கிழிசலை அது உருவாக்கியிருந்தது.
“குத்துன கத்திய நீ உருவி எடுக்கிறச்சே லேசா மேலயும் கிழயும் ஒரு இழு இழுத்துட்டு உருவினேன்னு வச்சிக்க நீ எந்தக் கைக்காரன்னு கண்டுபிடிக்க முடியாதுடே” என்று தங்கப்பாண்டியன் முத்துலிங்கத்திடம் சொன்னது அவனுக்கு நினைவில் வந்தது.
மீண்டுமொரு முறை கத்திகள் இரண்டும் விட்டுச் சென்றிருந்தச் சுவட்டை உற்று நோக்கினான். உள்ளே இறங்கிய விதத்தில் இரண்டுமே ஒன்றுப் போலவே தன் சுவட்டை விட்டுச் சென்றிருந்தது. ‘போலீஸ்காரங்களுக்கு கத்தி இறங்கியிருக்க தெசய வச்சு குத்துனவன் வலது கைக்காரனா இல்ல எடது கைக்காரனான்னு கண்டுபிடிச்சிடலாமே. அப்புறமா எப்படி மூத்தப்பா வச்சிருந்தக் கத்திய வச்சி குத்தினா மட்டும் வலதா எடதான்னு கண்டுபிடிக்க முடியாதுனு சொன்னாவ’ என்று எத்தனை ஆலோசித்துப் பார்த்தும் ரவியால் ஒரு முடிவுக்கு வரமுடியவில்லை.
“மாரிய் ஏம்மாரி அந்த வெசம் பாஞ்ச பூசனிக்காவயே இப்டி உத்துப் பாத்துட்ருக்க...?” சின்னத்தம்பியின் குரல் ரவியின் சிந்தனைக்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்தது.
‘என்னது வெசம் பாஞ்ச பூசனிக்காவா’ ரவி அதிர்ச்சியடைந்தான் என்றாலும், அதைக் காட்டிக் கொள்ளாதபடிக்கு, “ஒண்ணுல்லண்ணே” என்று சமாளித்தான்.
“யிப்ப நெதுக்கு இவ்ள அதிர்ச்சியாவுற ரெவி...?” கேட்டவன், தன் தலையை இடவலம் திருப்பி ஒரு சுற்றுப் பார்த்துவிட்டு, “கொலகார பயலுவ” என்று தனக்குள்ளேயே முணுமுணுத்துக் கொண்டான்.
தன் முகம் இத்தனை வெகுளித்தனமாய் காட்டிக் கொடுத்ததை நினைத்துத் தன்னையே கடிந்துக் கொண்ட ரவி, பேச்சை மாற்றும் விதமாக, “சின்னத்தம்பிண்ணே நாவொன்னு கேட்டா கோவப்பட மாட்டீங்கள்ல” என்றான்.
கடையின் முன்னிருந்த ஒவ்வொரு மிட்டாய் பாட்டில்களையும் கடைக்குள் எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்த சின்னத்தம்பி ரவியை நிமிர்ந்துப் பார்த்தான், பின்னர் அவனுடைய கேள்விக்குப் பதிலெதுவும் சொல்லாமல் மீண்டும் தன்னுடைய கடையை ஒதுக்கும் வேலையில் ஈடுபட ஆரம்பித்தான்.
அடுத்த சில நொடிகளுக்கு ரவியிடமிருந்து எந்தவொரு கேள்வியும் வராது போகவே, மீண்டும் நிமிர்ந்து ரவியைப் பார்த்தான், ரவி தன் தலையைத் தொங்கலிட்டபடி, அவன் கால் கட்டைவிரல் மண்ணை நிமிண்டுவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
“ரெவி என்ன கேக்க வந்த” மீண்டும் தன் வேலையைப் பார்த்தபடியே சின்னத்தம்பி கேட்கவும், தலையை நிமிர்த்திப் பார்த்த ரவி, “மூத்தப்பா அந்தச் சாராயத்துல வெரல முக்கி எடுத்துத் தீயை பத்த வச்சிகிட்டார்ல, அப்ப அவருக்கு வெரல் சுட்டிருக்காதா” எனத் தன்னுடைய சந்தேகத்தை உற்சாகமாகக் கேட்டான்.
“அதெல்லாம் ஒண்ணுஞ் சுடாது” இதில் உற்சாகம் கொள்ள எதுவுமில்லை என்பதை உணர்த்தும் விதமாக, சின்னத்தம்பியிடமிருந்து வெடுக்கென்று பதில் வந்தது.
‘ஆமாமா அதெல்லாம் சுட்டுருக்காது. ஏன்னா வெரல்ல தீயெரியிறப்ப அவரு முகத்துல கொஞ்சங்கூட எரிச்சலே வரலியே, சிரிச்சமேனிக்கே தான உக்காந்திருந்தாவ’ என்று தன்னைத் தானே சமாதனப்படுத்திக் கொண்ட ரவி திரும்பிப் பார்க்கையில், கடையின் முன்வரிசையில் இருந்த பாட்டில்கள் அனைத்தும் சின்னத்தம்பி கடையினுள் தஞ்சம் அடைந்திருந்தன.
“என்னண்ணேய் கடயப் பூட்டப் போறியளா…?” ரவி கேட்டான்.
“ஆமாடே. இனி சந்தக்கி போயி வேற பூசணிக்காயோ தடியங்காவயோ வெள்ளரிக்காவயோ என்ன எலவு காயி கெடைக்கிதோ அத வாங்கனும், அத கொண்டு போய்ப் பதில கொடுக்கனும்” என்றான் அலுப்போடு சின்னதம்பியும்.
“ஏண்ணே இந்தப் பூசனியவே கொண்டு போலாம்ல, மூத்தப்பாவும் அந்தண்ணனும் சும்மா கத்திய குத்தி டெஸ்ட்டு தான பண்ணிக்கிட்டாவ” என்று வெகுளித்தனமாய் கேட்பதைப் போன்ற பாவனையில் அந்தக் கத்தியைப் பற்றி அறிந்துக் கொள்ளும் ஆவலில் கேட்ட ரவியை அலுப்போடுப் பார்த்தான் சின்னத்தம்பி.
“இனி அந்தக் காயத் தூக்கி ஒடப்புல தான் போடனும்” என்றுச் சொன்ன சின்னத்தம்பியின் குரலில் இனி அங்குமிங்கும் அலைய வேண்டுமே என்கிற எரிச்சலே நிறைந்திருந்தது.
கடையிலிருந்தப் பொருட்களை எல்லாம் கடையினுள் வைத்துவிட்டு, கடையோரமாய் சாத்தி வைத்திருந்த பலகை ஒவ்வொன்றாய் எடுத்து வரிசைப் பிரகாரமாய் அடுக்கிக் கடையைத் தாளிட்ட சின்னத்தம்பி, “ஏம்மாரிய் நீ வீட்டுக்குப் போறியா இல்ல எங்கூட பதிக்கு வரியா” ஒரு ஒப்புதலுக்காகக் கேட்கவும், ரவியின் மூளையில் முந்தைய நாள் பால்ராஜ் உருவாக்கிவிட்டிருந்த அன்னச்சாப்பாட்டின் ருசி உதித்தது. “இப்பவே நான் வீட்டுக்குப் போனா அம்மெ எங்கிட்ட கேள்வியா கேட்டுத் தொலைப்பா, பதில் சொல்ல முடியாது. நானும் பதிக்கு வரேன்” என்றான்.
அன்றைய தினம் முழுக்க ரவியின் மனதில் அனைவருமே மரியாதையோடு பார்க்கும் ஒரு மனிதர் தன் தோளில் கைப்போட்டு அமர்ந்திருந்த சந்தோஷமே குடிக் கொண்டிருந்தது. சந்தோஷம் என்பது ஒரு கண்ணாடி மாளிகை அதை உடைத்து நொறுக்க ஒரு சிறு கல் போதும் என்கிற விஷயத்தை ரவிக்குப் புரிய வைக்க, அவன் வகுப்பில் அவனோடு படிக்கும் சகாயம், ஒயர் கூடையின் கைப்பிடி இரண்டையும் தோளில் மாட்டி, அந்த ஒயர் கூடையையே முதுகுப்பையாக மாற்றி அவன் முன்னால் வந்து நின்றான்.
“மக்கா லேய் இன்னிக்கு நம்ம வைகுண்டமணி சார செம ஒடக்கு ஓடக்கிட்டலே நீ. உனக்கு எப்படில அவ்ள தைரியம் வந்துச்சி” என ஆச்சரியம் பொங்கக் கேட்ட சகாயத்தைப் பெருமைப் பொங்கும் பார்வைப் பார்த்தான் ரவி.
“சாரு ஆடிப் போயிட்டாரு தெரியுமா. நீ வெளிய போனப்பறமா இன்னிக்கு அவரு பாடமே எடுக்கல. டிஞ்சிக் டிஞ்சிக்ன்னு க்ளாஸ விட்டு வெளிய போறதும் உள்ள வரதுமாவே கொஞ்ச நேர இருந்தாரு. அப்புறமா பத்தனாபன கூப்டு லேய் எவனும் சத்தம் போடாம பாத்துக்க. எவனாச்சும் சத்தம் போட்டான்னா ஒன் குண்டி தொலிய உரிச்சிடுவேன்னு சொல்லிட்டு ஸ்டாஃப் ரூமுக்கு போயிட்டாரு” என்று சகாயம் வைகுண்டமணியின் திண்டாட்டத்தை அபிநயத்தோடு சொல்லச் சொல்ல, ரவியினுள் உருவாகியிருந்த கண்ணாடி மாளிகை, மாட மாளிகையாய் உருமாறி கொண்டேயிருந்தது.
“இண்டர்வெல் பெல்லடிச்சதும் வெளியே வந்தமா, ஸ்டாஃப் ரூம் வாசல்ல உங்கம்மை கோவமா உக்காந்திருந்தாங்கல.” என்று சகாயம் சொல்லி முடிக்கவும், ரவியின் மாடமாளிகை மீது ஒரு கல் வந்து வீழ்ந்து அதைச் சுக்கல் சுக்கலாய் உடைந்து நொறுக்கியது.
ரவியின் மனம் நடுங்கியதைப் போலவே அவனது வார்த்தைகளும் நடுக்கத்தோடு வெளிவந்தது.
“நா ஏம்ப்ல ஒங்கிட்ட பொய் சொல்லப் போறேன். வந்திருந்தாவல. நானே எங்கண்ணால பாத்தேம்ல” அதற்குப் பிறகாகச் சகாயம் பேசிய வார்த்தைகள் எதுவுமே ரவியின் காதை வந்தடையவில்லை. அவன் மனம் முழுக்க இனி வீட்டிற்கு சென்றதும் அம்மா என்னவென்ன கேள்வியை எல்லாம் கேட்கப் போகிறாளோ என்கிற சந்தேகத்தையேச் சுற்றி சுற்றி வர ஆரம்பித்திருந்தது.
ஒரு பறவையாய் தகவலைச் சுமந்து வந்த சகாயம், அவன் வீடு இருக்கும் திசையை நோக்கிப் பறந்துவிட்டிருந்தான். ஆனால் ரவியின் வீட்டிற்கானப் பாதையோ ரவிக்குத் தொலைவாகிப் போயிருந்தது.
அடிமேல் அடி வைத்து அடிப்பிரதட்சனம் செய்து ரவி வீட்டினுள் நுழைந்தபொழுது, வீட்டினுள் குடிக்கொண்டிருந்த அமைதி விஜயா வீட்டில் இல்லை என்பதை அவனுக்குத் தெரிவித்தது என்றாலும், அம்மா என்றழைத்துப் பார்க்க, அவனுக்கு நா எழவில்லை. புத்தகக் கூடையை வழக்கமாக வைக்கும் இடத்தில் வைத்துவிட்டு, இனி என்ன செய்வது என்பதை அறியாதவனாய் அப்படியே நின்றுக் கொண்டான்.
முகத்தில் கடுகடுப்போடும், கையில் காலி கேனோடும் விஜயா நுழையும் வரையிலும் ரவி அப்படியே தான் நின்றிருந்தான். அதே கடுப்போடு ரவியைப் பார்த்தாள். பின்னர் எதுவுமே பேசாமல் அடுக்களைக்குள் சென்று கையிலிருந்த கேனை கீழே தொம்மென்று வைத்த சத்தம் ரவிக்கு கேட்டது.
‘அம்மெ ரேஷன் கடெக்கி போய் மண்ணென்னெ வாங்கிட்டு வராப் போல’ மனதினுள் நினைத்துக் கொண்டான் ரவி.
“ஆம்பள இல்லாத வீடுன்னா எல்லாவனுவளுக்கும் எளக்காரமா போயிடிச்சி. ரேஷங்கடெக்கி போனா ட்ரம்ல மண்ணெணய வச்சிகிட்டே நாளைக்கு வான்னு சொல்றான்.” அடுக்களைக்குள் இருந்து விஜயாவின் குரல் உச்சத்தில் ஒலித்தது. அவளின் குறையீடு அத்தோடு முடிந்துவிட்டதாய் ரவிக்குத் தோன்றவில்லை. அடுத்து என்ன சொல்லப் போகிறாள் என்பதைக் கேட்கத் தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டான். அவன் எதிர்பார்ப்பைப் பொய்யாகும் விதமாக அவளிடமிருந்து எந்தவொரு வார்த்தைகளுமே வெளிவரவில்லை. ஆனால் அவளே வந்து நின்றாள்.
“இவ்ளோ நேரம் எங்க போயிட்டு வர்ற” விஜயாவின் நேரடித் தாக்குதலில் நிலைக்குலைந்து போன ரவி, எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாய் நின்றான்.
“கேக்குறேன்ல”
“…….”
ரவிக்குத் தான் எதிர்பார்த்திருந்த விஷயங்கள் நடக்காமல் வேறு ஏதேதோ நடந்துக் கொண்டிருப்பது அதிர்ச்சியாயிருக்க, விஜயாவை மிரட்சியோடுப் பார்த்தான்.
தலையில் போட்டிருந்தக் கொண்டையை அவிழ்த்துவிட்டு, மீண்டும் அதை இறுக்கமாகச் சுற்றிக் கொண்டையிட்டுக் கொண்ட விஜயா, “என்னல பாக்குத…? அவெம் பேரு என்னன்னு கேட்டேன்”
ரவி நாக்கு குழற, “வை… வை குண்டமணி” என்றான்.
Also Read: ஊசிப்புட்டான்: ``பாடங்கத்துக் கொடுக்குத வாத்தியாங்கிட்ட மரியாத வேணும் சார்'' | அத்தியாயம் - 9
source https://www.vikatan.com/arts/literature/story-of-a-boy-nicknamed-as-oosipputtan-part-10
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக